Washington
Méngutip pépatah lama, rumput tétangga lébih hijau. Dan ini pérnah aku rasakan dulu, kétika aku masih kécil. Pikiranku pun pasti térantuk pada sosok Ayahku. Séorang Ayah, yang méstinya ménjadi kébanggaan dan pahlawan masa kécilku, tapi sélalu saja ménjadi tidak sémpurna di mataku dulu.
Aku masih ingat kéjadian itu. Kétika itu, aku masih duduk di bangku SMP. Aku sélalu mérasa tidak bérbahagia mémpunyai Ayah sépérti Ayahku. Ménurutku, Ayahku tidak sépérti Ayah-Ayah témanku yang lain, térutama sépérti Ayah téman sébangkuku, sahabatku di SMP.
Téman sékélasku (Adi) adalah anak orang bérada dan dia sélalu mémbanggakan Ayahnya yang kébétulan adalah boss nya Ayahku, yang dari céritanya Adi, sungguh baik hati dan sélalu mémbantunya dalam sémua késulitan. Bahkan tidak pérnah marah dan sélalu mémbéri nasihat yang baik padanya. Méndéngarkan céritanya kala itu, aku iri sékali dan mérasa sangat pénasaran déngan sosok Ayahnya yang katanya supér hébat itu.
Dan késémpatan pun datang. Suatu hari, aku ménginap dirumah Adi karéna kami akan méngérjakan tugas kélompok bérsama. Saat malam hari, aku dikénali oléh Adi pada Ayahnya. Tadinya aku mérasa cémas, takut kalau cérita Adi tidak bénar dan Ayahnya Adi sama sépérti Ayahku. Tapi….térnyata Adi tidak bohong, Ayahnya mémang sangat baik sékali. Aku diajak bérbincang-bincang sambil ménikmati makanan kécil yang disédiakan oléh ibunya Adi. Sungguh ményénangkan sékali. Bahkan, saat waktunya shalat pun aku diajak oléh Ayah Adi untuk ikut shalat bérjamaah. Sungguh aku mérasa Adi sangat béruntung lahir di téngah-téngah kéluarga yang mémbahagiakan sépérti itu.
Sungguh bérbéda déngan Ayahku. Ayahku itu bértémpéramén tinggi. Sétiap hari kérjanya marah-marah saja yang kadang aku tidak tahu apa sébénarnya yang mémbuatnya marah. Hanya karéna késalahan sédikit saja yang dilakukan aku, kakakku dan ibu pasti mémbuat Ayah naik darah.
Yang paling ményédihkan adalah, Ayah tidak pérnah mémbérikan nasihat déngan lémbut sépérti Ayahnya Adi. Malahan, bila kami sédang méndapat késulitan déngan pélajaran di sékolah atau apa saja yang mémbuat kami bingung untuk méncari jalan kéluar, Ayah tidak pérnah mémbantu. Yah….boro-boro Ayah akan méncari solusi sétiap pérmasalahan yang kami hadapi, bértanya téntang bagaimana khabar kami sétiap hari pun tidak. Untunglah aku mémpunya séorang ibu yang sangat bijak. Mungkin karéna sikap Ayahlah yang mémbuat ibu méngambil péran lébih, tidak hanya sébagai ibu rumah tangga yang baik, juga sébagai Ayah yang ménjadi pémipin kami. Pada ibulah, akhirnya kami biasa méngadu.
Aku jadi séring bérkhayal, ingin mémpunyai Ayah sépérti Ayah téman-témanku yang baik dan sabar, térutama sépérti Ayah Adi. Képada ibu, aku séring bércérita dan suka mémbanding– bandingkan Ayahku déngan Adi. namun ibu ménasihati padaku, kalau Ayahku adalah Ayah yang baik. Hanya saja bérbagai masalah yang mémbuatnya cépat sékali émosi dan marah-marah. Ahh…ibu mémang sélalu mémbéla Ayah.
Tapi rasa iriku pada Adi sémakin tidak térbéndung. Apa lagi bila Adi sélalu dibélikan barang-barang bagus sépérti sépatu, tas dan mainan oléh Ayahnya padahal sépatu ataupun tasnya yang lama masih bagus. Buku-buku pélajarannya pun sélalu léngkap déngan alat tulis yang bérmérk. Sungguh jauh bérbéda déngan aku yang harus puas mémakai sépatu ataupun tas békas kakakku bégitu pula déngan buku pélajaran. Kalaupun ada buku pélajaran yang baru aku cukup bérbangga hati déngan mémfoto kopi buku témanku.
Yah..pérlakuan Ayahku dan Ayahnya Adi pada anak-anaknya bagai langit dan bumi. éntahlah, mungkin karéna kébaikan Ayah Adi padaku, atau karéna aku mémang méncari figuré Ayah yang pantas ménjadi idolaku, akhirnya lama–lama aku sémakin séring ménginap di rumah Adi. Bagiku rasanya lébih nyaman tinggal di rumah Adi dibandingkan rumahku séndiri yang pénuh déngan pérténgkaran dan amarah dari arah.
Sépérti kéjadian suatau malam. Malam itu, kami sédang ménonton TV (yang mérupakan satu-satunya hiburan dirumah kami), kakakku baru saja pulang déngan mémbawa motor Ayahku. Méngétahui kakakku mémbawa motornya, Ayah langsung marah bésar. Rautnya méngéras dan tégang. Aku, kakak-kakakku, ibu térdiam untuk bébérapa lama. Yah…sépanjang malam itu, Ayah mémarahi kakakku yang térduduk lémas dan takut di kursi. Sungguh aku mérasa sangat kasihan déngan kakakku. Kakakku sudah bérkali-kali méminta maaf pada Ayah karéna tidak sémpat méminjam motor dari Ayah karéna Ayah sédang tidur kétika kakakku ingin pérgi. Tapi Ayah tidak péduli. Baginya kakak télah mélakukan késalahan yang sangat bésar dan tidak bisa dimaafkan.
éntahlah, dari mana kékuatan dan kébéranian tiba-tiba muncul padaku. Kétika itu, aku langsung bérdiri dan bérbalik marah pada Ayah. Aku kéluarkan sémua téntang késédihan dan ségala unég-unég yang télah bértumpuk di dada. Aku katakan bétapa kécéwanya aku mémiliki Ayah sépérti Ayahku yanga sangat pémarah. Kata-kata yang pénuh émosi méngalir panjang. Akhirnya aku pun mémbandingkan Ayahku déngan Ayah Adi.
Sétélahnya, aku siap ménérima kémarahan ataupun tamparan dari Ayah. Aku béranikan diri mélihat muka Ayah yang bégitu mérah, téntu saja marah bésar méndéngar kékurangajaranku tadi. Tapi tak ada satupun kata-kata yang Ayah ucapkan. Ayah cuma mémandangku déngan muka kaku dan déngan diam masuk ké dalam kamarnya.
Sétélah Ayah masuk kamar, giliran kakak- kakakku mémarahiku yang dinilai sangat lancang télah bérkata kasar pada Ayah. Ibu pun, sépérti biasa, ménasihatiku kalau Ayah télah békérja kéras untuk kami. Ayah mungkin marah-marah dirumah karéna capék déngan pékérjaan dikantornya. Yah…ibu térus saja mémbéla Ayah. Tapi…sébérsit sésal sébénarnya kurasakan tapi sungguh léga télah méngéluarkan sémua unég-unég dalam hatiku.
Sétélah kéjadian malam itu, Ayahku ménjadi sangat péndiam. Di rumah dia tak banyak bérbicara lagi. Aku pun mémpérhatikan sikap Ayah yang bérubah. Kalau sudah sélésai makan malam, Ayah langsung masuk ké dalam kamar dan méngurung diri. Téntu saja, sikap Ayah sépérti itu mémbuatku ménjadi sémakin tidak énak dan ményésal. Aku mémang kécéwa déngan sikap Ayah tapi aku tidak ingin Ayah ménjadi pémurung dan péndiam, yang aku tahu bukanlah karaktér Ayahku. Kupikir déngan unég-unég yang aku kéluarkan, Ayah akan ménjadi bérubah dan dapat ménjadi idola sépérti aku méngidolakan Ayahnya Adi yang baik dan supér hébat.
Sampai suatu pagi, di sékolah, aku méndapati Adi tidak masuk. Bérita dari téman-téman yang lain mémbuatku térkéjut. Térnyata Adi tidak masuk sékolah karéna malu. Ayahnya kéluar dari pérusahaan karéna suatu késalahan. Sépulang sékolah aku langsung aku kérumah Adi untuk ménanyakan kébénaran hal térsébut, térnyata bérita itu mémang bénar adanya.
Méndéngar sémua hal itu aku ikut térpukul, orang yang dulunya bégitu aku bangga-banggakan dan aku banding-bandingkan déngan Ayahku térnyata tidak sépérti yang aku bayangkan. Aku mérasa malu télah méngidolakannya bahkan mémbanggakan Ayah orang lain di dépan Ayahku.
Tiba-tiba pikiran-pikiran bérloncatan di képalaku. Téringat sosok Ayah yang kini ménjadi péndiam dan pémurung. Rasa sésal yang térus bértambah ini mémbuatku tak mampu bérdiam diri lagi. Aku ményésal dan malu sékali télah ményakiti pérasaan Ayah yang télah bérsusah pAyah mémbésarkan aku dan ményékolahkan aku. Tapi balasanku padanya hanyalah mémbanding-bandingkan Ayah déngan Ayah orang lain, tidak bérsyukur mémpunyai Ayah sépértinya dan bérlaku kurang ajar déngan marah-marah dan bérkata kéras padanya. Ah…térnyata aku hanyalah anak yang tidak bérbakti dan tidak tahu diri!
Akhirnya, kétika Ayah pulang dari kérja aku langsung ménghampirinya,. Aku rangkul Ayah dan kucium tangannya. Déngan tértunduk malu dan suara yang térbata-bata, aku méminta maaf atas sémua késalahanku padanya. Dan aku ménangis sésénggukan sambil méméluk kaki Ayah. Tanpa pérnah térbayangkan, Ayah méngélus képalaku. Dan kétika aku méndongakkan képala, mélihat muka Ayah déngan takut-takut, kulihat Ayahku térsényum dan aku ménjadi bégitu léga dan bahagia sékali hari itu.
Séjak hari itu aku tak pérnah lagi mérasa kécéwa pada Ayahku. Aku mulai bélajar untuk mémahami pérasaan Ayahku. Aku malah mulai ménganggapnya sébagai séorang téman yang dapat kuajak untuk bérbagi suka dan duka. Pérangai Ayah lambat laun mulai bérubah. éntahlah apa yang mémbuat Ayah ménjadi sémakin hari sémarin ramah dan hilang pérangai pémarahnya. Mungkin karéna pérmintaan maafku, mungkin karéna nasihat ibu atau dari péristiwa yang ménimpa boss Ayahku. Sampai kini tétap ménjadi suatu yang pénuh mistéri bagiku. Yang mémbahagiakan untukku, Ayah pun mulai rajin shalat dan saat sétélah shalat magrib kami séring méndéngar Ayah méngaji di kamarnya. Kami mulai suka bérdiskusi soal agama, soal prinsip, kéhidupan dan masalah apa pun séring kami bincangkan. Yah…rupanya Ayahku adalah téman yang baik dan mémang séorang Ayah yang sangat kubanggakan
Térnyata kadang kita mérasa apa yang dimiliki orang lain lébih indah dan bagus. Rumah orang lain lébih ményénangkan dari rumah séndiri, kéluarga téman lébih mémbahagiakan dari pada kéluarga séndiri, pékérjaan orang lain lébih baik dari pékérjaan séndiri, dan lain-lain. Tapi yang jélas…..kini… walaupun rumput tétangga térlihat lébih hijau namun rumput di rumahku jauh indah karéna ada cinta di sana .
No comments:
Post a Comment